Mediatheek: Persoonlijk verslag Roald Amundsen
Een persoonlijk verslag van Roald Amunden over het bereiken van de zuidpool:
“Op de morgen van 15 december werden wij verwelkomd met mooi weer, ideaal weer om bij de pool aan te komen. Ik weet het niet zeker, maar ik geloof dat ik die dag haastiger heb ontbeten dan de voorgaande dagen en wij kwamen ook wat vlugger de tent uit, ofschoon ik eerlijk moet zeggen dat dit anders ook altijd heel snel gebeurde. Zoals gewoonlijk namen wij onze plaatsen in: de voorloper, Hanssen, Wisting, Bjaaland en de andere voorloper. Tegen de middag hadden wij volgens het bestek 89°53′ zuiderbreedte bereikt en daarna spraken wij af om het laatste stuk niet meer te stoppen voordat wij bij de pool waren aangekomen.
Om tien uur ’s morgens was er een lichte bries uit het zuidoosten opgestoken, zodat wij ’s middags de hoogte niet meer konden peilen. Maar het wolkendek was niet erg dicht, af en toe konden wij de zon er vaag achter zien schijnen. De bodemgesteldheid was deze dag een beetje veranderd, zo nu en dan gleden de ski’s heel goed, maar op andere momenten was het oppervlak weer zeer slecht. Ook deze dag liepen wij op dezelfde mechanische wijze als de vorige dag. Wij praatten niet veel, maar wij tuurden wel voortdurend in de verte. Hanssens nek was twee keer zo lang als op andere dagen, hij rekte hem zo ver mogelijk uit om wellicht een millimeter verder te kunnen kijken. Voordat wij vertrokken had ik hem gevraagd zijn ogen zo goed mogelijk te kwijten. Maar hoe hij ook zijn best deed, het enige wat hij zag was de oneindige, gelijkmatige vlakte overal in het rond. De honden snuffelden niet meer en ze toonden ook geen belangstelling meer voor het gebied rondom de aardas.
Om drie uur ’s middags riepen alle hondenmenners tegelijk: ‘Stop!’ Zij hadden de snelheismeters uitvoerig gecontroleerd en nu stonden wij op de berekende afstand – op de zuidpool volgens het bestek. Het doel was bereikt en aan onze reis was een einde gekomen!
Toen ik daar stond had ik niet het gevoel – hoewel ik weet dat het een veel groter effect zou sorteren – dat ik mijn levensdoel had bereikt. Dat zou toch een beetje overdreven zijn. Ik wil liever eerlijk zijn en frank en vrij zeggen dat waarschijnlijk nog nooit een mens zo aan het doel van zijn leven heeft getwijfeld als ik bij deze gelegenheid. Het gebied rondom de noordpool – verdomd nog aan toe – van kindsbeen af was ik gefascineerd geweest door de noordpool en nu bevond ik mij op de zuidpool! Is er een grotere teleurstelling denkbaar? Volgens onze berekeningen waren wij nu dus bij de pool.
Natuurlijk wisten wij allemaal dat wij niet precies op de pool stonden – dat konden wij in die tijd met de instrumenten waarover wij toen beschikten, onmogelijk bepalen. Maar wij waren er zo dichtbij dat de paar kilometer die wij er misschien vandaan waren, van geen enkel belang waren. Wij waren van plan om dit kamp met een straal van 18,5 kilometer te markeren en als dat gebeurd was, mochten wij zeer tevreden zijn over wat wij gepresteerd hadden.
Nadat wij gestopt waren, feliciteerden wij elkaar. Er was alle reden om elkaar te waarderen voor wat wij hadden volbracht, en ik geloof dat juist dit gevoel tot uitdrukking kwam in de stevige hand die wij elkaar gaven. Na deze eerste handeling gingen wij over tot de tweede, de belangrijkste en de plechtigste van onze reis: het planten van onze vlag.
Liefde en trots straalden uit de vijf paar ogen die de vlag aanschouwden, toen deze zich in de frisse bries ontvouwde en boven de pool wapperde. Ik had beslist dat het planten van de vlag – een historische gebeurtenis – door ons allemaal samen zou worden uitgevoerd. Niet één man alleen, nee, dat was het recht van allen die hun leven hadden gewaagd en die elkaar trouw waren gebleven. Dit was de enige manier om mijn vrienden hier op deze eenzame, verlaten vlakte mijn dankbaarheid te betuigen. Ik voelde dat zij dit ook zo opvatten. Vijf ruwe handen die door de vorst waren aangetast, pakten de stok vast, tilden de wapperende vlag op en plantten haar in de sneeuw – de eerste mensen op de geografische zuidpool. ‘Wij planten deze vlag op de zuidpool en geven de vlakte waarop zij ligt, de naam “Koning Haakon VII – landâ!’ Dit korte moment zullen wij die daar toen hebben gestaan, ons hele leven niet vergeten. Lange en officiële plechtigheden leert men in deze gebieden af – hoe korter hoe beter!
Bovenstaand verslag is overgenomen uit Ooggetuigen van de Wereldgeschiedenis
(Bron: https://historiek.net/roald-amundsen-1872-1928/736/)